Triest bericht

Afgelopen zaterdag hebben wij het trieste bericht ontvangen dat tante An is overleden. Ze was ons zeer dierbaar en we zijn blij dat we haar zo vaak hebben kunnen ontmoeten de laatste paar jaren. Afgelopen jaar was ze met haar zoon Ron, dochter Margreth en schoonzoon Jon in april in Nederland. Het jaar ervoor met Theresa en haar zoons.

We hebben een heerlijke tijd met haar gehad, iedere keer dat ze in Nederland. Helaas mocht het niet meer zo zijn om haar komende april weer te zien. Maar wat we van haar kinderen hebben begrepen is dat ze er vrede mee had en ze is nu bij haar man. Dat moet de naasten ook veel troost geven. Ze kunnen haar herinneren als een geweldige vrouw, die zeer geliefd was.

Helaas is het voor ons niet mogelijk om naar de begrafenis te gaan, maar we zijn in gedachten er zeker bij.  Deze familiereunie zal dan zeker voor ons een in memorial voor tante An zijn.

Dag 15, 11 mei - naar huis

Tja nog even een update over gisteren..... Patrick was het eigenlijk een beetje zat al dat rijden en wilde in het hotel eten. Maar ja zei Tessa; het is moederdag en mamma mag kiezen waar we gaan eten!!!!

Dus omdat de dichtstbijzijnde Outback maar zo'n 12 minuten rijden was (viel dus best mee) toch daar maar naar toe gegaan. Ons afscheidsmaal. Het was afgeladen, maar niet zozeer het restaurant alswel de parkeerplaats. Er waren meer restaurants en echt alles stond vol. We hebben zeker een kwartier rondjes gereden voordat we een plekje vonden.

Nou dat beloofd wat in de outback dachten we nog. We kregen de welbekende bieper mee en het zou zo'n 35 minuten duren. Ach dat viel te overzien en met een lekkere Margarita aan de bar houden we dat wel vol. Maar binnen een kwartier ging dat ding al trillen en knipperen en waren we aan de beurt.

Uiteraard weer begonnen met de blooming Onion. Zalig gewoon weer. Tessa ging voor de SpareRibs, Daan de Cheeseburger en Patrick en Mariëlle voor de Sirloin en de Victorian filet. Perfecte afsluiting van de vakantie.

Toen terug naar het hotel, waar we helaas niet konden genieten van het uitzicht over de baai, we keken uit over een saai dak en de zijkant van het hotel. Maar goed, je mag ook niet alles verwachten via Hotwire, zullen we maar zeggen. Ik was wel blij dat we een stuk minder betaalde als de normale prijs (50% geloof ik) anders had ik me toch zeker gen...... gevoeld!!!!!!!

Van alle hotels vonden we deze eigenlijk het meest tegenvallen, misschien wel omdat we het zat zijn en de vlucht terug maar zo snel mogelijk achter de rug willen hebben.

Tuurlijk slecht geslapen, want onze vlucht terug was om 8.00 am vanuit SFO. Dat betekende om 5.00 am opstaan. Ik had mijn wekker gezet op mijn telefoon maar niet aangedacht dat in Nederland ze mij nog wel eens zouden kunnen bellen. Dus om 2 uur s nachts zit ik stijf rechtop in bed van schrik.... de telefoon gaat af. Oh nee niet het alarm maar we hebben een beller.....

Tja die moet morgen maar nog eens terugbellen. Dan heeft ie waarschijnlijk meer succes.

Naar het vliegveld terug was in een vloek en een zucht gereden. Auto afgeleverd bij Alamo. Netjes een bonnetje met allemaal nullen (betekent dat je niets hoeft bij te betalen, altijd controleren anders ben je de pisang!!)

Met de shuttle naar de incheck. Nog even ontbeten op het vliegveld in het altijd heerlijke Yankees buffet (oid).  De omeletten en de gebakken spek vond Patrick en Tessa nog wel lekker, Daan en Mariëlle kwamen die de neusgaten uit. Dus die bestelden French toast met vers fruit....  Nou nou dat was smullen.......  French toast was dus hele dikke sneeen soort brood, gebakken en met poedersuiker bestrooid, laten we zo zeggen. Ik denk dat schoenzolen beter smaken. Dan maar het vers fruit van het seizoen. Dat waren aardbeien.........goh lekker zou je zeggen. Klopt ook alleen de aardbeien zaten in een bakje zo groot als een eierdopje....  Nu is alles in Amerika zo groot!!!!!!

Behalve dit bakje met fruit.  De honger was inmiddels al behoorlijk vergaan toen we gingen boarden.

De eerst vlucht naar Washington DC verliep voorspoedig en zelfs 40 minuten vroeger dan gepland zijn we geland. We vlogen met een 777, die helemaal vernieuwd was van binnen. Ook de gewone economy stoelen waren zo ruim opgezet, dat het net leek op je economy plus had. Een perfecte vlucht dus.

Om Washington nog even "heerlijk" gedineerd bij Wendy's. Een ordinaire hamburgertent , maar goed je weet wat je krijgt en Daan en Mariëlle hadden behoorlijk wat trek gekregen na die delicious French toast.

Ook de 2e vlucht verliep volledig volgens plan en kwam ook 30 minuten eerder aan dan de bedoeling was. Helemaal goed dus, alleen jammer dat er een paar kleine (nog geen jaar) in het vliegtuig zaten die werkelijk waar bijna de hele vlucht hebben zitten gillen. En dan bedoel ik gillen.......  We waren blij dat we er een paar rijen vandaan zaten. Want zelfs met oordopjes in was het heftig.

Ik snap best dat iedereen het recht heeft om te vliegen, maar een klein beetje rekening houden met je medepassagier zou ook fijn zijn.

Opa Bos kwam ons ophalen en rond 8 uur waren we thuis en had Oma voor een paar heerlijke broodjes gezorgd. Zo wij kunnen er weer even tegen.

De kids besloten toch om vandaag maar alweer naar school te gaan. Het is toch het beste om gelijk in het ritme te komen.

Helaas de vakantie is voorbij..................................  maar de foto's en de herinneringen blijven!!!

Ons reisverslag van dag tot dag

Klik op de dag en je krijgt het verslag van die dag te lezen.

27 april Amsterdam - Las Vegas

28 april Las Vegas

29 april Las Vegas

30 april Las Vegas

1 mei Las Vegas - Grand Canyon

2 mei Grand Canyon - Page, Lake Powell

3 mei Page, Lake Powell

4 mei Page - Bryce Canyon

5 mei Bryce Canyon - Zion

6 mei Zion - Death Valley

7 mei Death Valley - Escalon, Theresa and Paul

8 mei Escalon

9 mei Escalon

10 mei Escalon - San Francisco

11 mei San Francisco - Amsterdam

Dag 14, 10 mei - van Escalon naar San Francisco

San Francisco, CA Weather Forecast

 

Helaas onze laatste dag in USA. We moeten weer naar huis toe. Het luxeleventje is weer voorbij en er moet toch ook weer eens gewerkt worden.

Maar gelukkig is er nog een laatste dag waarin we een beetje kunnen bijkomen van de reunie. Paul en Theresa hadden een brunch bij de broer van Paul en werden rond half 12 verwacht.

Dus ons plan was zo rond 11 uur te vertrekken en richting SF te gaan om daar nog iets te bekijken. Ons afscheids breakfast mocht natuurlijk niet ontbreken, speciaal voor ons werd weer bacon gebakken, en speciaal voor de zondag hashbrowns en natuurlijk de poffertjes........

 

 

Uitgebreid afscheid genomen van iedereen. En wellicht zien we elkaar binnen een half jaar wel weer terug!!!  Donovan en Rachel gaan trouwen in Mexico en we willen zeker proberen om daar bij te zijn. Gelijk een vakantie daaraan vastplakken is nooit verkeerd toch??

Voor de zekerheid nog even van iedereen nog wat foto's genomen en op naar San Francisco!!

 

 

Omdat we de Golden Gate Bridge vier jaar geleden wel hadden gezien, maar niet overheen gereden. Besloten we via het noorden Over de Golden Gate Bridge de stad  in te komen. Daar waren ook geweldige viewpoints met de brug en op de achtergrond de stad.

 

 

Na heerlijk te hebben genoten van het perfecte uitzicht (alleen een beetje koud, veel wind en zo'n 14 graden, jassen snel even uitgedaan voor de foto)

zijn we doorgereden naar Alamo Square voor de geweldige uitzicht bij de seven sisters met weer een ander uitzicht over de stad.

Nog even naar Ghiradelli Square gereden, de auto geparkeerd en richting Fishermans Wharf gelopen. Alleen het was moederdag en in plaats dat iedereen lekker thuis blijft. Nee hoor het leek wel of half Amerika had besloten om vandaag naar SF te gaan.

Dan maar richting het Westin Airport Hotel. Ook de stad uit was wel een probleem, iedereen had ook weer besloten om rond half 5 de stad weer uit te gaan. Dus de files waren gigantisch. Ben blij dat we hier niet iedere dag in staan. Het is wel een heel groot contrast met de rust die we hebben ervaren in Arizona en Utah. Ondanks dat het toch lekker druk was in de Nationale Parken.

In eerst instantie waren we van plan om naar een Outback te gaan om te eten. Maar dit zal wel afgeladen zijn met moederdag. Dus dat laten we maar voor wat het is, hoe jammer ook want je kunt er zalig eten. Ik ga stemmen voor een Outback in Nederland!!!

Dus het eten wordt in het hotel en dan op tijd naar bed want op 8.00 am gaat ons vliegtuig richting Washington.

Morgen het laatste liveverslag (hopelijk nog een vanaf het vliegveld)

Dag 13, 9 mei - Familiereunie in Lodi

Lodi, CA Weather Forecast

 

 

De Familiereunie

De reden waarom we eigenlijk naar WestUSA zijn gegaan.  Sinds 2003 is er iedere 2 jaar een familiereunie geweest. De eerste keer was bij ons, op de boerderij Mariahoeve, waar het allemaal is begonnen met Cor en Gre van Steijn.

Van hun 13 kinderen zijn er in de jaren 50, drie naar California verhuisd en zijn daar hun gezin begonnen.  Een keer in de twee jaar is het in Nederland, na 2 jaar is het weer in Californa. In 2005 zijn we ook geweest, dus ook deze wilde we zeker niet missen.

Deze keer was het bij Oom Piet en tante Lydia in Lodi. Helaas de enige 2 oom en tante die nu nog leven. Maar ze vonden het geweldig om te organiseren, tenminste hun dochters hebben het leeuwendeel voor hun rekening genomen.

Om 2 uur zou het beginnen. Maar eerst zijn we even nog op bezoek geweest bij Jack, Jenny en Nathan. Jack en Nathan (toen 13, nu 19) hebben 3 weken bij ons gelogeerd voor de eerste familiereunie. Dus er is nog steeds een sterke band tussen ons.

Jack heeft sinds 4 jaar (toen hebben we een aantal dagen bij hem gelogeerd) een hoop gedaan aan zijn huis. De achtertuin is een plaatje, met een hottub, een echte Amerikaanse BBQ. En dan bedoel ik zo'n megading!!!

Ook een soort tuinhuis heeft ie gebouwd, met een slaapkamer voor logees. Echt helemaal geweldig!!

Jack en Jenny hadden voor koffie en allerlei lekkere dingen gezorgd en hebben ons behoorlijk in de watten gelegd. We gaan er wel aan wennen hoor!!!

Want vanochtend hadden Paul en Theresa opniew voor een heerlijk ontbijt gezorgd.  Daan heeft voordat we gingen, zo rond 11 uur, ook weer anderhalf uur op de fourwheele gereden tussen de almondtrees. En hij probeerde zijn vader te overtuigen om ook zo'n ding te kopen. Tja helaas ziet die het nog niet zo zitten.

Om half 2 zijn we achter Jack aangereden vanuit Elk Grove richting Lodi. Daar druppelde het inmiddels al aardig binnen. Hoewel "binnen"???  Het was een grote picknick (wel met tafels en stoelen) in de grote tuin van Pete Vansteyn (dit is de Amerikaanse Versie).

Je kijkt ook je eigen ogen uit, want al die familieleden. We hebben ze in alle soorten en maten. Vooral de tatoos zijn zeer populair bij een aantal familieleden. Zelfs eentje had zich kaalgeschoren en had op zn achterhoofd, WARMERDAM laten tatoeren. Ok het mag je achternaam zijn, die je toch nog verandert, maar omdat op je achterhoofd te tatoeren???

Ook liepen er een aantal in een galajurk (???????) altijd handig tijdens een picknick in het gras. Deze nichtjes hadden duidelijk een abbonnement bij een plastisch chirurg.  Gelukkig liepen er ook nog wat "normale" familieleden rond.

Iedereen van de familie had iets meegenomen voor het eten (behalve de Nederlanders dan). Naast ons waren er nog een aantal Nederlanders aanwezig. Een nicht met haar man en 2 kinderen. Een neef (onze overbuurman tevens) met zijn vrouw en drie kids. En nog 3 neven (broers van onze overbuurman).

We hebben weer geprobeerd met iedereen weer een beetje bij te praten. Dat lukt natuurlijk niet helemaal, maar we zijn een aardig eind gekomen.

Foto's heb ik vandaag niet gemaakt, want er liepen al een aantal mensen die iedereen op de foto zetten en ook de gezamenlijke familiefoto op de porche bij oom Piet krijgen we toegestuurd (op CD schijnen er zo'n 250 te zijn:))

Rond kwart voor negen zijn we weer richting huis gegaan. Tenminste naar Escalon, zo'n half uurtje rijden. Daar waren Paul, Theresa, en hun zonen met schoondochters nog, dus nog even nagepraat over de reunie. Rond 11 uur vielen we bijna om van de slaap.

Morgen onze laatste dag......

Dag 12, 8 mei - Escalon

Escalon, CA Weather Forecast

 

Ja ik weet ik loop voor het eerst achter met mijn verslag. Maar de dagen zijn hier zo gevuld, ik heb niet eens tijd om een verslag te schrijven:). Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zijn we onder de pannen. Dat was 4 jaar geleden ook zo, en dat is niets veranderd. Behalve dan dat we toen langs de ooms en tantes gingen. Nu gaan we naar de neven en nichten.  Dus ik kreeg al klachten dat ik moest zorgen voor een update ;). Bij deze dus.

Vandaag blijven we Theresa en Paul. Ze hadden ons voorgesteld om vandaag met hun boot het meer op te gaan en lekker te varen. Het weer was heerlijk, wel wat wind. Maar ja wij zijn Hollanders en wij zijn wel wat wind gewend.  Eerst maar even ontbijten. Theresa verwend ons tot op ons bot:).

De kinderen krijgen eigengemaakte poffertjes (recept van tante An, haar moeder) met aardbeien. Wij worden spoiled met bacon en roerei. Een lekkere cake en de rest van de poffertjes. Ik heb de kids al gewaarschuwd dat ze hier niet aan moeten wennen, want na maandag is het gewoon weer normaal bij ons.

 

Theresa had trouwens in onze kamer een hele mand vol met  spelletjes voor de kinderen en verschillende soorten amandelen gemaakt. Zo lief.......  de hele dag door worden we in de watten gelegd.......

De boot werd voor eerst uit de garage gehaald dit jaar. Het seizoen is ook net hier pas begonnen, dus alles moest even gechecked worden. En zo rond 2 uur (het is ongeveer een drie kwartier rijden vanaf hun huis) kwamen we aan bij het meer.

Een leuk meer waar ook allerlei huizen aan staan met een aanlegsteiger die je kan huren voor de zomer.  Ze zagen er prima uit. Sommigen waren zelfs te koop, maar ja 1 of 2 miljoen daar kijken ze hier niet vanop. Het zijn wel dollars, dus voor ons Nederlanders iets goedkoper, maar net even boven ons budget.

Daan heeft de kneeboard geprobeerd, maar dat viel nog niet mee. Het ging hem goed af voor een eerste keer. Maar het kostte hem behoorlijk veel kracht. Dus na 4 pogingen wilde hij toch liever even op adem komen. Inmiddels waren we bij een haventje aangekomen en daar konden ze de band opblazen die achter de boot zit met een touw. Daar zit je in en dan maar varen!!!! Alhoewel varen??  Het is meer racen, want het is het leukste als je hard gaat.

Tessa wilde als eerste en vond het fantastisch.......  Gelukkig waren we de enige bijna op dat meer behalve een vissersbootje en een paar verloren jetskiers. Dat is hier toch een wel een stuk beter geregeld dat bij ons op de Kagerplassen hoor!!

Hier kun je tenminste fullspeed. Bij ons vaar je achter elkaar in de file, en als je dan iets harder kan, dan mag het niet. Of de andere boten gaan tuuteren (het heeft een andere naam, maar ik heb geen idee...)

Toen wilde Daan weer en die daagde Paul uit door te zeggen dat hij er niet uit zou vallen.... Ja das natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd en hij heeft aardig zijn best moeten doen, maar uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar. Daan vloog letterlijk uit de band.

Ja en ook Patrick kon niet achterblijven natuurlijk...  (Mariëlle wel, want ja er moet natuurlijk iemand foto's maken!?!!?). En ditmaal wilde Theresa wel even aan het stuur,  gooit gelijk het stuur om en geeft volgas. Binnen notime vlooog Patrick met een klap uit de band. Daan en Tessa lagen dubbel van het lachen!!!

   

 

 

   

 

 

 

Zo zijn we nog even doorgegaan en om 6 uur zaten we terug in de auto op weg naar huis. Eigenlijk zouden we ook nog even langs Mary en Jim gaan. Die wonen in Oakdale, op de weg terug naar Escalon. Maar de tijd ontbrak..... Maar goed die zien we morgen sowieso op de familiereunie.

Snel even opgeknapt en we gingen op weg naar het favoriete restaurant van The Adrians. Een mexicaans restaurant met heerlijke margarita's.... Jummy die gaan er wel in, we hoefde niet te rijden. Dus dat was mooimeegenomen. Tessa vind mexicaans eten heerlijk, tenminste op de manier waarop ik de tortilla's maak. Lekker met tomaat, sla guacamole en andere dingen erin. Hier krijg je een tortilla met alleen vlees en wat bruine bonen (dat zeggen ze maar het lijkt net kots:)).

De kindertortilla die we de vorige keer bestelde voor Tes was alleen gevuld met bonen en drie keer raden wat ze nu niet lekker vind?????  Dus deze keer gevraagd of ze er voor haar vanalles in of bij wilde doen. En zo kwam het toch nog goed.

Daan daarentegen is niet zo voor dat Mexicaanse eten, dus bij het zien van de kaart werd hij helemaal blij van de kip met french fries....

 

   

 

 

 

Na het eten hebben Daan en Tessa geleerd aan Theresa hoe ze SkipBo moest spelen. Een geweldig leuk spel wat Daan en Tessa juist van haar moeder hebben geleerd, iedere keer als ze in Nederland was. Vaak logeerde ze bij de opa en oma van Daan en Tessa (haar schoonzus en zwager) en onze kids gingen dan iedere dag even gezellig bij haar langs.

Tja hoewel ze 88 is geworden, wordt ze wel door iedereen vreselijk gemist. Ze stond zo positief in het leven en was voor iedereen even aardig. Van haar levensvisie kan iedereen een heel hoop leren..

Maar goed Theresa is inmiddels bijna een pro...!!?!?!? in SkipBo, dankzij Daan en Tessa. De kids vinden haar fantastisch, vooral als ze probeert Nederlands te praten. Dat gaat met zo'n leuk accent, Tessa vind het geweldig als ze zo praat. 2 jaar geleden toen ze bij ons was, kon Tess nog totaal geen Engels en het Nederlands van Theresa verstond ze ook gewoon niet. Maar ze wilde niet onbeleefd doen, dus als Theresa iets zei, bleef Tess altijd heel vriendelijk lachen en zei dan maar niets. Want ja ze verstond er toch niets van.

Inmiddels waren we weer thuisgekomen en hebben nog wat gedronken en gezellig gepraat en toen de klok op 1 uur stond, besloten we dat het tijd werd om te gaan slapen.

Morgen wordt het ook weer een drukke dag!!!

Dag 11, 7 mei - naar Escalon

Escalon, CA Weather Forecast

 

Vanochtend vroeg werden we wakker in Death Valley. Een heel bijzondere ervaring, maar ik moet zeggen ik ben blij dat we hier niet hoogzomer zitten. We kwamen gisteren aan en om 18.00 uur was het nog steeds 41 graden Celcius. Vanochtend om 7 uur was het zeker al rond de 27 a 28 graden. We hadden zowaar ook nog internet daar. Wat ik niet verwachtte, het was geen superverbinding maar toch....

We hebben even  met opa en oma Bos weer kunnen skypen. Oma is gelukkig weer uit het ziekenhuis en volgens ons (maar het beeld was een beetje onduidelijk zag ze er goed uit!!) Ook opa en oma van Steijn proberen we steeds te bereiken via de skype, maar ja die zijn steeds onderweg, de hort op....  Maar van deze kant, zoals jullie zien gaat het goed met ons en we hebben het prima naar ons zin!!

Omdat er in Stovepipe Village (ach das wel een heel GROOT woord voor één hotel en een benzinestation) toch niet veel te doen was, en we een lange reis voor de boeg hadden. Besloten we gelijk te vertrekken en zo zaten we in half 9 in de auto, op weg naar Escalon.

   

 

   

Helaas was zowel de Sonorapass als de Tiogapass nog gesloten, dus via Yosemite en eigenlijk ook een veel mooiere route, zat er dus niet in voor ons. We moesten onderlangs, via Bakersfield.

Dan maar 8 uur kaal asfalt. En dat hebben we gekregen hoor!!  We hadden nog niet ontbeten en besloten dat onderweg te doen!!!  Tja en dan denk je toch een beetje in Hollandse termen. Als je om half 9 weggaat, verwacht je binnen een uur a anderhalf uur toch wel iets te zien.

Ja, wij zagen dus de eerste drie uur helemaal niets, behalve woestijn en bergen en wat lage beplanting. De dorpjes die langs de route lagen, waren of letterlijk 3 huizen. Of het waren spookstadjes geworden, compleet verlaten met wel alle puinhoop in de tuin.

    

Pas rond half 12 kwamen we weer in de bewoonde wereld en ja hoor........ Een Denny's. Dat kwam goed uit, want we kregen toch langzamerhand wel een beetje trek. Voor het eerst van deze vakantie, was het "honger" gevoel weer wat aanwezig.

Na voor de ouders een Ultimate Omelet met Orangje Juice en  koffie (met steeds maar weer een refill, nu is dat voor het caffeinegehalte niet echt een probleem, want zelfs met 10 koppen koffie hier red je het niet voor een sterke bak in Holland)

Daan en Tessa namen de Grand Slam junior. Dit klinkt spannender dan het is. Gewoon (nou ja voor Nederlandse begrippen natuurlijk niet gewoon) 3 pancakes met siroop, een worstje en een plakje bacon en speciaal door Daan en Tessa aangevraagd een gekookt ei. Zij zijn niet zo van de roerei, maar een gekookt ei kan ook. Dus dat ging er goed in.

Na ook bij de auto het hongergevoel te hebben laten verdwijnen konden weer onze lange reis vervolgen. Dit waren een aantal lange uren op de highway 99. Een saaie, slecht onderhouden weg. Dat waren we niet gewend in Amerika.  Zelfs in Death Valley hadden we echt perfecte wegen, het leek net of ze gisteren het asfalt hadden neergelegd. Zo goed zag het er uit.

Hoe anders dus op de 99. Het was ook een stuk drukker met vooral veel vrachtverkeer. Dit betekende dat we 4 uur zeker onze cruiscontrol niet konden gebruiken. Geen prettige weg voor een relaxte vakantiedag dus!!!

Om half 5 kwamen we aan op de Dahlin Road, bij Paul en Theresa. Donovan, hun zoon die naast hun woont, zag ons aankomen rijden, en kwam ook gelijk aan. Hij was natuurlijk 2 jaar geleden ook in Nederland, dus er was genoeg om over bij te kletsen.

Rachel, zijn vriendin, moest werken, maar kwam daarna ook nog langs. Het eten was heerlijk, lekker een groot stuk vlees wat op de BBQ werd gegaard met aardappeltjes uit de oven en groene asperges.

Daan had de dag van zijn leven, want ze hadden een Quad waarmee hij tussen de amandelbomen mocht scheuren. En dat heeft ie volop gedaan!!  Wel anderhalf uur lang het pad heen en weer. Tessa vond het ook wel leuk, maar na een paar keer bij Daan achterop te hebben gezeten, was ze het wel weer zat en ging lekker TV kijken.

   

Filmpje van Daan op de Quad door Tessa:

De TV die ze hier hebben, is trouwens weer wandvullend. Wel handig als je iets ouder wordt en je kunt de ondertiteling niet meer goed lezen.... Dat is met deze TV geen probleem.

Morgen schijnt het weer hier ook weer super te worden, zo'n 28 graden. En dan gaan we varen met hun speedboot op een meer, hier zo'n 45 minuten vandaan. Dat is ook niet tegen dovenmansoren gezegd voor Daan en Tessa natuurlijk.

Dus zoals jullie zien, vermaken we ook hier weer prima. Het zal wel afkicken worden na zo'n vakantie. Maar hij is nog niet afgelopen, dus we genieten nog even met volle teugen.

PS. Foto's van het huis en de TV (natuurlijk) heb ik nog niet gemaakt, maar dit volgen nog.

Dag 10, 6 mei - Death Valley

Death Valley, CA Weather Forecast

 

Helaas maar waar....  we moeten onze schitterende kamer in Desert Pearl Inn alweer verlaten. Schitterend gewoon.....  een prachtige kamer met alles op en aan. Een echte BreedBeeld TV, een afwasmachine, een pizzamaker, een magnetron en zelfs internet. Nog geen wifi, maar wel nog met een ouderwetse kabel. Dus konden we nog even skypen met opa Bos om te vragen hoe het oma was vergaan bij het verwijderern van haar (diamanten) steen.

Dat was geloof ik niet zo mee gevallen, maar uiteindelijk hebben de artsen hem toch kunnen verwijderen. Gelukkig, nu nog opknappen van deze ingreep en ze kunnen weer lekker met de caravan naar Frankrijk.

Wij daarentegen gingen vandaag Zion bekijken. Dit park is weer heel anders als alle andere parken. Vooraf hadden we zoiets van achh we doen het ook maar want als je er toch bent?!?!?!

Maar het is er schitterend. Je rijdt met de auto ook al een heel stuk, maar er is ook nog een gedeelte waar je alleen met een bus kunt komen. Dit is zeer goed geregeld. Bij het visitorscenter kun je je auto parkeren en je stapt op de bus, die zo om de 8 minuten vertrekt. Iedere halte die de bus aandoet kun je stoppen en even rondkijken en bij een groot aantal stops kun je ook een hike ( US voor wandeling).

Dat was dan ook ons doel voor vandaag. Een niet al te grote wandeling maar toch een idee krijgen. We besloten naar Weeping Rock te gaan. Dit is een rots die "huilt".  Een korte maar leuke wandeling. Helaas niet voor Tessa want die had 's ochtends nog haar vest mee willen nemen, maar haar ontaarde ouders vonden dit niet nodig. Het was al lekker warm.

Tja en die wandeling was natuurlijk nu net in de schaduw, dus Tessa had het in haar hemdje een beetje koud. Rond 11 uur was het al zo'n 25 graden. Lekker warm dus.

   

 

 

Daarna zijn we nog naar een paar andere uitkijkpunten geweest en toen weer terug naar het visitorscenter. Inmiddels was het 11 uur geweest en we hadden nog niet ontbeten. Dus op naar opnieuw Oscars Cafe waar we een heerlijke sandwich hebben gegeten.

Met de buiken rond konden we onze reis naar Death Valley beginnen. Dit zou een aardige trip worden van zo'n 5 uur. Om kwart voor 12 vertrokken we, om zo rond half 5 aan de rand van Death Valley te komen. Daar zagen we gelijk een bord van Dante's View, die wilden we nog wel even bekijken. Alleen de weg er naar toe was zo'n 13 miles.

Het was wel een schitterend uitzicht zo over de Valley.....................    Helaas was het nog al heiig. Maar we hebben toch geprobeerd nog wat leuke foto's te maken.  Toen nog even een kleine stop gemaakt bij Zabriskie Point.

 

 

 

 

Rond 6 uur kwamen we aan bij StovePipeWells. Hier moet je niet te hard rijden anders rijd je het voorbij. Het ligt wel prachtig gelegen aan de Sanddunes. Midden in Death Valley ligt er ineens een zandpartij met heel fijn zand. Heel bijzonder. Ook bijzonder was dat het om 6 uur 's avonds hier gewoon nog 41 graden Celcius was. Lekker warm dus. En nadat we zijn ingecheckt zijn we eerst maar eens lekker gaan zwemmen. Want dit motel is niet superdeluxe zoals gisteren, maar het valt ons zeker niet tegen.

Het heeft in ieder geval een zwembad en de kamers zijn ruim en schoon. Zwemmen is hier ook een aparte ervaring. Het water is nog verfrissend, maar zodra je weer uit het water bent, heb je het binnen notime weer warm.

's Avonds zijn we gaan eten in het plaatselijke restaurant. Dat is ook niet zo moeilijk want er is er maar 1. Dit restaurant wordt gerund door een aantal heren waarbij de gemiddelde leeftijd zeker niet onder de 60 was. Sommigen waren nog erg kwiek en liepen met hele bladen met eten. De ander die niet meer zo goed ter been was, mocht de plaatsen voor de gasten aanwijzen.

Want dat is in Amerika gewoon. Als je een restaurant binnenkomt, staat er een bordje bij de ingang dat je moet wachten totdat iemand je helpt. Die brengt je dan naar een tafel toe. Volgens mij houden ze ook bij hoe laat je binnenkomt, zodat ze ongeveer weten wanneer je weer weg gaat. Want in een goedlopend restaurant gaan de tafeltjes zeker 2 a 3 keer (en misschien nog wel meer) vol.

Het eten was ook zeer smaakvol. We hadden onze buiken inmiddels vol van patat en besloten allevier voor de spaghetti te gaan. Die smaakte zeer goed, ook bij de kinderen. Die trouwens al een aantal dagen geen frisdrank meer drinken, want de fanta en de sprite komen hun neusgaten uit. (Daan mag geen cola drinken ivm zijn beugel).

Nu zijn we er achtergekomen (ja beetje blond, maar toch niet dom:) ) dat je ook in ieder restaurant, Lemonade kunt bestellen. Dit staat meestal niet op de kaart. Maar het is gewoon aanmaaklimonade met een citroensmaakje, in de kleuren geel of roze.Dit valt goed bij de kids, dus drinkt lekker weg en is ook iets minder slecht als al die prik (zo gezondheidsfanaten zijn we nu ook weer niet hoor!)

Na het eten zijn de mannen nog even gaan biljarten in de naastgelegen kroeg. Daar draaide de airco op volle toeren en Tessa en Mariëlle kregen het nogal koud van het stil zitten en zijn alvast teruggegaan naar de kamer.

Tessa is gelijk is slaap gevallen, en Mariëlle maakt het verslag voor de weblog. Want zelfs in Death Valley hebben ze internet, wifi. Ja niet op je kamer maar ze hebben een aparte ruimte waar je hiervan gebruik kunt maken.

Dus het verslag zal iets later zijn dan normaal, maar dat komt omdat we donderdagochtend het pas zullen inladen.  Dan zullen we ook een lange trip, onze laatste, naar Escalon gaan maken. We hebben gisteren nog contact gehad met Theresa en ze verwachten ons nog steeds.

Helaas is de Tioga Pass alswel de Sonora Pass nog niet geopend. Dus we kunnen niet via Yosemite. Dit was wel een mooiere route. Dus nu maar via de saaie snelweg eerst richting Bakersfield en dan weer omhoog.

Over morgen zullen we dus niet een uitgebreid verslag geven. Want ja wat kun je vertellen over een autorit???  Zodra er weer iets interessants te melden is, dan zullen we het zeker doen.

Tot de volgende keer!!

Dag 9, 5 mei - Zion

Springdale, UT Weather Forecast

 

 

Omdat we gisteren pas laat aankwamen in Bryce, Ruby's Inn, hebben we het programma iets veranderd. Vandaag werd dus Bryce Canyon bekeken. Een heel apart national park met hoodoo's.

Het hotel Rubý's Inn is erg massaal en het was ook erg druk doordat er een groep van Europeanen die op een zakenuitje waren gelijk met ons waren aangekomen. Het restaurant vonden we er al niet bijzonder uitzien en er stond een megarij te wachten. Dus werd het voor het eerst van deze vakantie maar FastFood. Ach....  ja en Fast daar was alles meegezegd. Je vult je maag ermee, maar smaakvol is het zeker niet.

Dus voor ontbijt hadden we besloten om maar wat broodjes en drinken in het winkeltje te kopen en in de hotelkamer op te eten. Smaakte eigenlijk boven verwachting goed. Even met opa en oma Bos op de Skype gekletst. Wat een geweldig medium is dat toch!!  Ideaal zeker als je op vakantie bent en je zit zover weg is het ook erg leuk om elkaar op video te zien.

Daarna wilde Daan ook nog even met zn vrienden Onno en Sijmen skypen, even bijpraten want ze hadden elkaar al een tijdje niet gezien natuurlijk. Wel af en toe via MSN gesproken, maar live is toch altijd wel even leuker.

Rond 10 uur gingen we het park in, beladen weer met al onze bagage. We besloten geen trails te lopen, maar puur te genieten van alle uitzichtspunten. Die zijn er genoeg in dit park. Het handigste is om eerst naar het eindpunt te rijden, en dan vervolgens alle viewpoints aan te doen. Omdat we anders in de war kwamen hebben we maar van alle pointsbordjes een foto gemaakt. Dan weten we tenminste over een tijdje ook nog waar de foto is gemaakt :)

Het weer was lekker, een zonnetje met wel wat sluierbewolking maar er was weinig wind en de temperatuur van zo'n 16 graden was ook goed te doen.

Op zich wel jammer dat we geen tijd hebben om een trail te lopen, wat meer de Canyon in, maar we zien in ieder geval toch nog een hoop. Daan en Tessa waren het op een gegeven moment wel zat, volgens hun ging alles op elkaar lijken en de laatste 2 points zijn ze maar in de auto blijven zitten. Gezellig met hun Nintendo's. Oh ja had ik al gezegd dat de auto ook een contact heeft waar je een stekker in kunt steken (en dan laadt het apparaat ook nog op!?!)

 

   

  

Tessa wil vooral leuke foto's voor op haar hyvespagina.... Nou dat is deze vakantie geen probleem!!! Iedere dag verandert ze weer haar pagina met de leukste en nieuwste foto's. Je moet wel bijblijven he????

Rond kwart voor 1, waren we het park weer uit en na de tank weer vol te hebben gegooid, gingen we op weg naar Zion National Park. We reden het eerste stuk op de scenic Highway 12, door Dixie Forest. Hele aparte rode kleur rotsen.

   

 

Na anderhalf uur kwamen bij de ingang van Zion aan. Ach dachten we nog, het zal wel niet veel zijn, want we hebben nu al zoveel gezien wat apart is. Ons kunnen ze niet zo snel meer verrassen.

Niets is minder waar.  De afgelopen dagen hebben we eigenlijk alleen maar naar beneden gekeken waar al het natuurschoon was. Nu reden we tussen geweldige bergen, het asfalt hebben ze zelfs aangepast aan de kleur van de bergen. Het is een soort oranje/rood. Heel bijzonder.

Af en toe zijn we uitgestapt om een foto te maken.  O.a. van Checkerboard Mesa, een berg die aan het begin van het park ligt, en eruitziet als een schaakbord.

    

 

   

 

Toen op naar ons hotel dat aan het eind van het park ligt. Het adres van dit hotel had ik via het AllesAmerikaForum opgeduikeld. Een aantal mensen waren hier al geweest en waren zeer te spreken (volgens mij ook Bianca alias Jerbia, bij deze superbedankt voor deze tip!!). Dus we waren zeer benieuwd waar we nu weer terecht zouden komen.

Desert Pearl Inn in Springdale. Ach en wat moet je er van zeggen. Het is wel aardig........   Tessa vroeg zich af waarom we niet voor 2 dagen hier hadden geboekt. Tja hier wil je zeker niet langer als een dag zitten. En ja woorden zijn overbodig. Ik denk dat de foto's genoeg zeggen.

De kamer

Ons uitzicht vanuit de kamer, we zitten begane grond

Het zwembad

            

 

Tja zoals je ziet is het hier nogal afzien. Zo rond de 30 graden,strakblauwe hemel en een watertje erbij........  ja we sleepen ons er wel doorheen.

Rond een uur of 7 kregen we toch een soort van trek, honger mag je het hier niet noemen. We hebben zalig gegeten in Oscar's Cafe, alweer een aanrader van mensen van het forum. Daar hebben we toch al heel wat tips vandaan gehaald en ik moet zeggen, tot nu toe zijn ze echt allemaal uitgekomen. Niets viel tegen, toch een stuk beter als dat je je informatie uit reisgidsen moet halen.

's Avonds in het hotel nog even gebeld met Theresa. Ze houden erg gelukkig nog steeds rekening mee dat we as. donderdag komen. Het diner was al geregeld en voor vrijdag was ook al een programma in elkaar zet. Gezellig om iedereen weer te spreken en te zien. Vooral Tessa kijkt er naar uit om Theresa weer te zien. Ze is gek op haar en vooral alle bekenden die we dan weer gaan zien, vind ze erg leuk. Wij natuurlijk ook.

Maar morgenochtend wordt het eerst maar eens vroeg opstaan. Want we willen toch ook Zion nog even beter bekijken en een kleine trail gaan lopen.

Rond 12 uur willen we toch zeker op weg zijn naar Death Valley, wat toch nog wel zo'n 5 uur rijden is.

Nu gaan we nog even tv kijken op ons wandvullend TV scherm, echt megagroot is dat ding. Dan onze ogen sluiten en dromen over morgen!!

We duimen ook nog even extra voor Oma Bos, want ze wordt morgen (tenminste Nederlandse tijd, woensdag ochtend) geopereerd. Ze is al een tijdje Steenrijk (Nierstenen helaas, bij zware diamanten waren we gelijk naar huis gekomen, dat snap je....). Sterkte Oma en we hopen dat je nu eindelijk er een keer van af komt.

Tot de volgende update. Geen idee of er in Stovepipewells ook een internetverbinding is. Anders komt de update uit Escalon.

Dag 8, 4 mei - Bryce Canyon

Bryce Canyon, UT Weather Forecast

 

Omdat we gisteren niet op Lake Powell konden varen en we toch wel enthousiast waren geworden, besloten we vandaag toch maar eerst een boottochtje te gaan maken voordat we naar Bryce zouden rijden.

Dus dat betekende voor de familie van Steijn vroeg opstaan, dat gaat ons trouwens steeds beter af... Op een of andere manier hebben wij een ander ritme dan de gemiddelde Nederlander die zeker met een (lichte) jetlag  rond half 8 alweer in de auto zit op weg naar de volgende locatie. Wij komen toch dan wat langzamer op gang, maar de laatste paar dagen gaat het met ons ook steeds beter:).

Vanochtend zaten we om 8 uur in de eetzaal van Quality Inn waar het ontbijt weer hetzelfde was als gisteren. Erg lekker voor een complimentary breakfast, het is alleen even wennen dat je alles op een plastic bordje moet leggen, met plastic vorken en messen. Maar de roerei smaakt er zeker niet minder op.

De koffers waren al ingeladen, dus nadat we klaar waren met het ontbijt, even netjes onze tanden gepoetst en op weg naar Wahweap Marina waar we een bootje zouden gaan huren.

Gelukkig waren we de eerste en nadat alle papieren en formaliteiten waren afgerond konden we het bootje gaan halen. Ze noemen het hier een powerboat, ofwel bij ons een speedboot  voor maximaal 8 personen.

Bij de haven nog een uitleg gehad over de werking van de boot en alle regels waar je je aan moet houden. En off we go!!!!

Nou het was een echte powerboat...  Hij kan 60 miles per uur (1 miles is 1,6 kilometer dus ik laat het rekenen aan jullie over). Daan en Tessa vonden het prachtig. Toch heel wat anders als een sloep op de Kagerplassen waar je met zn allen in file achterelkaar vaart.

Hier waren we bijna helemaal alleen op fullspeed op het meer. Je kan op een gegeven moment ook een Canyon in en omdat wij de boot voor 2 uur hadden gehuurd, was voor ons de Antelope Canyon het meest geschikt.  De vaarroute wordt steeds smaller en de rotsen om je heen steeds hoger. Echt een geweldig gezicht.

Daan wilde natuurlijk ook nog even varen, en hoewel dit eigenlijk niet mocht, deden we net of we van niks wisten en mocht hij ook even volgas geven.

Op het meer liggen ook allemaal houseboats die je kunt huren. Dit zijn eigenlijk een soort vakantiehuizen op het water, waarmee je kunt varen. Ze hadden zelfs een glijbaan van de boot af, zo het water in. Ook hadden sommige boten een of meerder jetskis erachter hangen. Ook helemaal niet verkeerd natuurlijk.

Net Miami Vice

 

 

Lekker relaxen (en daarna achterkomen dat je, ondanks de geregelde bewolking, toch  kan verbranden)

 

Varen in de Canyon

 

      

 

Zoals je ziet hebben we ons hier prima vermaakt!!!  Maar na 2 uur was het gedaan met al de fun en moesten we de boot weer afgetankt inleveren. Na even wat te hebben gegeten en gedronken uit onze handige koelbox, vertrokken we rond kwart over een richting Bryce Canyon.

De autorit zou zo'n 3 uur duren, alleen is het in Uta waar Bryce Canyon ligt, een uur later dan in Arizona. Dus we zouden rond 5 uur aankomen in Ruby's Inn. Het hotel wat aan de ingang ligt van Bryce.

De temperatuurmeter zagen we steeds lager gaan, naarmate we dichterbij Bryce Canyon kwamen. In Page was het nog 29 graden, in Bryce kwam de meter niet verder dan 16 graden. Brrrrrrr dat was even wennen toen we uitstapten... Ook een bijzonder gezicht want iedereen liep met lange mouwen en wij kwamen met rood verbrande gezichten en armen en benen uit de auto gestapt in korte broek en shirt. Zo rond 5 uur plaatselijke tijd zijn we gearriveerd.

Nadat we geinstalleerd waren in onze kamer, zeer ruim met 2 supergrote Queensbedden (alleen stonk de badkamer een beetje toen we binnen kwamen, normaal is dat alleen als we weggaan:)  gingen Patrick, Daan en Tessa lekker zwemmen in het binnenzwembad.

Mariëlle ging even wat wegwassen in de laundry. Wasmiddel meegenomen uit Nederland (van die handige voorverpakte tabletten van Ariel) en toen maar wachten met een boekje. Daar in de ruimte nog 2 nederlanders gesproken die ook op rondreis waren en die vonden ook alles geweldig mooi.

Alleen het diner was hier niet echt super!!! Voor zover we konden beoordelen staat alleen dit hotel in de omgeving en is er ook geen ander restaurant. Dus we gingen deze keer voor fastfood. Niet bijzonder, hoewel Daan en Tessa de hotdog erg lekker vonden, kon het Patrick en Mariëlle niet echt bekoren. Maar ja het is de eerste keer deze vakantie dat het eten wat tegenvalt. 

Daarna lekker teruggegaan naar de kamer en daar nog even televisie gekeken, terwijl ik de weblog even bijwerk. Want ja deze foto's kan ik jullie niet onthouden natuurlijk!!!!!!!! 

Tja Ellen; dit is ook een boottochtje.....   alleen niet met dolfijnen en koraalriffen....  Maar goed wij hebben hopelijk ook geen last van de vloek van Farao. Sterkte ermee, en ik hoop wel dat het volgende week (als we weer gaan sporten) over zal zijn. Erg leuk mailtje trouwens, bedankt voor het lachen. Maar we zijn blij dat jullie lekker weer hebben gehad.

Morgen gaan we dus maar Bryce Canyon bekijken, want daar is vandaag niet zoveel van gekomen. Zo van de foto's te zien, moet het weer een geweldige ervaring worden. We houden jullie op de hoogte.

Wij gaan nu lekker slapen. Tot morgen!!

Dag 7, 3 mei - Page

Page, AZ Weather Forecast

 

 

Na een goede nacht te hebben gemaakt (we waren niet voor niets om kwart voor negen al gaan slapen......)  waren we vanochtend allemaal rond half 7 klaar wakker.

Lekker rustig aan gedaan, allemaal even gedouched en toen gingen we gebruik maken van het complimentary breakfast (dit betekent niet meer en niet minder dat het ontbij inbegrepen is in de prijs).

Nu is dat bij ieder hotel weer verschillend. We hebben op onze vorige trip in California ook wel eens zo'n ontbijt gehad, dat was dat Contintental, dat hield in koffie en een soort van krentebroodje met veel glazuur erop wat werkelijk niet te eten was, ik weet niet wat die amerikanen denken wat wij 's ochtends eten. Maar dit in ieder geval niet!?!?!

Dus eigenlijk zonder verwachtingen stapten we de eetzaal binnen. En nou dat viel absoluut niet tegen. Roerei met soort blokjes gekruide aardappel, pancakes met siroop, koffie met jus dórange of appelsap, yoghurtjes en inderdaad van die koffiebroodjes maar die waren wel lekker. Je kon zelf je brood roosteren met jam, maar wij als echte hollanders zijn de hadden natuurlijk de Nutella meegenomen vanaf onze hotelkamer. Want ja zonder een broodje chocopasta kan de dag niet goed beginnen voor de kids.

Na dit alles lekker opgepeuzeld te hebben, gingen we rond half 10 richting Antelope Canyon. We hadden gekozen voor de Lower Canyon, in een aantal verslagen had ik gelezen dat de upper wel mooier met lichtinval is, maar de lower juist leuker en avontuurlijker is met name voor kinderen.

We waren mooi op tijd en konden mee met de tour van 10 uur. Op de website van ontdek-amerika.nl stond dat de gids je afzette bij het begin van de Canyon. Maar dat was nu in ieder geval niet zo. De gids ging met ons mee de canyon in en vertelde van alles,  het was wel een beetje een patsertje; hij kwam met allerlei wilde verhalen waarvan wij ons nog steeds afvragen wat is er wel en wat is er niet van waar. Wat hij wel vertelde is dat in augustus 1997 er een aantal mensen verdronken zijn in de Canyon. Als het gaat regenen, loopt de canyon heel snel vol en moet je dus ook zorgen dat je eruit bent. Een gids was mee met deze mensen en vertelde dat ze eruit moesten ivm met de regen. De gids ging vervolgens naar zijn huisje en de mensen gingen nog even terug naar de Canyon voor wat foto's. Helaas kunnen ze dit niet meer navertellen. Maar het geeft dus wel aan, dat de gidsen niet alleen maar gekkigheid vertellen.

Pas als je vlak voor de canyon staat zie je hem eigenlijk pas. Vooral de ingang is er indrukwekkend. Het was maar goed dat we niet al te veel zijn aangekomen in gewicht, anders hadden we er niet doorheen gepast :).

 

                                       

 

 

Op de 2e foto zie je mensen er inklimmen.

 

Gelukkig was onze groep erg klein, met ons nog 2 andere stellen, dus totaal 8 personen. We waren ook een hele tijd alleen in de Canyon, maar wat een ervaring!!!!!!

Hier zijn geen woorden voor....................  De foto's die ik hier op de website zet, kunnen eigenlijk totaal niet overbrengen hoe het in het echt eruit ziet. Door het sterke lichtverschil is het wel heel moeilijk om de schoonheid een beetje fatsoenlijk op een foto te zetten. Vooral de kleuren komen niet goed uit op de foto's. In het echt zijn de rotsen veel meer oranje van kleur en de lucht was felblauw. Ach de herinneringen blijven ons sowieso wel bij!

 

                          

Wel nam onze gids overal goed de tijd voor en nam ook voor iedereen groepsfoto's. Staat toch altijd goed in het familiealbum!!

We hebben bijna anderhalf uur in de Canyon doorgebracht met behoorlijk wat klauteren en door smalle doorgangen klimmen. Ben je claustrofobisch dan is dit niet echt aan te raden. Je gaat ook steeds dieper de Canyon in en aan het einde heb je een behoorlijk steile trap die je weer boven brengt. Daar aangekomen lijkt het net of je op de maan geland bent. Wat een apart landschap.

 

       

 

Dit hadden we zeker niet willen missen. Zelfs Daan en Tessa waren er helemaal weg van. Ze vonden het zelfs mooier dat de Grand Canyon. Maar dat komt ook door het klauteren en klimmen in de Canyon en het indrukwekkende dat je echt tussen deze mooie rotsen loopt.

Het was inmiddels half 12 geweest en we reden door naar HorseshoeBend. Ook dit moest een prachtig gezicht zijn en dat wilden we natuurlijk met eigen ogen bekijken. Dit is eigenlijk om de hoek van Antelope Canyon. Binnen een kwartiertje waren we er. Tenminste op de parkeerplaats, daarna kwam er nog een leuke wandeling van zo'n 20 minuten in het zonnetje door het mulle zand. Wat waren we blij dat we hier in mei zijn, het is hier nu 28 graden. Je moet er niet aan denken om dit te doen terwijl je praat over 35 tot 40 graden?????

Het mooie van al deze natuur is, is dat je pas op het laatste moment het werkelijk ziet.  Dat was ook hier het geval. Maar weer werden we betoverd door de geheimen van de natuur......  (klonk wel erg mooi vond ik). In alle verslagen waar foto's in staan vermeld vond ik het wel altijd wel heel mooi, sta je er zelf dan kun je het gewoon niet beschrijven. Maar om jullie toch maar een beetje te laten meegenieten, hieronder weer een paar foto's.

 

   Het pad naar HorseShoeBend.

 

  Mooi he???

  je moest wel uitkijken, want er stonden geen hekken. En bij de rand ging het ook gelijk naar beneden. Maar Daan is geen mietje en ging goed bij het randje zitten en staan zodat hij het goed kon zien. Erg fijn voor zijn moeder, want die kreeg het er erg van op haar heupen.

Nadat we dezelfde weg ook weer terug hadden genomen, waren wel toe aan wat ontspanning. Eerst even gestopt bij de WalMart om wat kant en klare salades te kopen. Dan konden we lekker gaan picknicken bij Lake Powell hadden we zo verzonnen.

We hadden onze America Beautiful Pass al aangeschaft in de Grand Canyon. Dit is een pas wat je toegang geeft tot ieder National Park in de USA. Het is een jaar geldig en met de inkomsten worden de parken bijgehouden.

Toen we bij het Lone Rock bij Lake Powell aankwamen, wachtte ons helaas een teleurstelling. Het zonnetje scheen, het water was blauw, uitzicht was geweldig, de auto kon mee op het strand, alleen er was binnen een halfuurtje een geweldige wind op komen zetten. We konden niet eens buiten de auto staan zonder gezandstraald te worden. Dus dat werd de salade in de auto opeten. Wat moeten we nu gaan doen?

 

 

We hadden het met de kids al eerder over gehad om misschien een powerboat te huren. Dat was even op de achtergrond gekomen, maar Daan vond het nu toch wel een goed idee. We konden toch niet op het strand zitten of liggen. Dus wij op naar de botenverhuur. Helaas zat het weer niet mee. We waren een uur te laat. Je kan een powerboat huren bv voor minimaal2 uur, maar dat dient te gebeuren voor half 2 's middags. Wij waren er natuurlijk pas om half 3, dus dat werd het ook niet.

Tot overmaat van ramp hoorden we gisteren bij de receptie dat het zwembad bij het hotel werd opgeknapt en nog niet gereed was. Dus daar konden we ook niet relaxen.

Plan 2 dan maar uit de kast gehaald. Eigenlijk wilden we morgen via de 89A naar Bryce rijden. Dan kom je vanzelf langs Lees Ferry en Marble Canyon. Nu besloten we om, als het morgenochtend lekker weer is, alsnog een powerboat te huren en daarna door te rijden via de 89 naar Bryce.

Dan moesten we vandaag nog even naar Lees Ferry, hier zijn 2 bruggen die over de Colorado River heen zijn gebouwd.  De weg ernaartoe viel uiteindelijk toch weer een beetje tegen. In Nederland denk je ergens snel te zijn, maar hier moet je minimaal toch wel in uren denken voor je ergens bent.

 

        

 

 

Rond 4 uur kwamen we hier aan en hebben even lekker rondgekeken. Een paar mooie foto's gemaakt en toen richting het hotel gereden. Daarna nog even lekker gerelaxed in de kamer en toen gaan eten bij een Mexicaans Restaurant met megagrote Margharita's. Erg lekker maar ook erg machtig. Nu maar hopen dat al die bonen ons niet in de weg gaan zitten, vannacht.

Al met al hebben we een zeer indrukwekkende dag achter de rug. We zijn benieuwd wat ons morgen weer gaat brengen. Dan bezoeken we Bryce Canyon. We houden jullie op de hoogte!!!